Vero en Siep
Ik kan over alle poezen die wij gehad hebben wel een
boekwerk schrijven. Katten zijn bijzonder en ook veelal hoogsensitief en zien
en voelen dus meer.
En wist je dat een kat een aangeprikte tumor kan ruiken? Tenminste, mijn Siepje wel!
Siep is nu 14 jaar en hij is mijn schaduw vanaf dag één. Hij
was 6 weken oud toen hij hier de kamer binnen kwam wandelen en kennismaakte met
zijn twee zusjes Pien en Immie. Pien, de muisgrijze Britse korthaar en Immie de
statige chocoladebruine Britse langhaar. Dát was best wel spannend voor hem.
Nog diezelfde avond dook hij bij mij op de bank. Ik had een
kussen dat als tafeltje diende voor mijn laptop en daar ging hij in mijn armen
liggen. Ik was halsoverkop verliefd op Siep!
Het bleek de afgelopen 14 jaar zijn allerfijnste plekje hier
in huis; tussen mij en de laptop. Veilig en dicht tegen mij aan.
Hij groeide op als verwend jongste kattenkind. Zijn favoriete spelletje was zijn grotere zussen plagen, wat vond hij dat leuk!
In 2015 kreeg ik een mammografie en naar aanleiding daarvan
werd er direct een biopt uit de gevonden tumor gehaald.
Hierna ging ik huiswaarts en begroette zoals altijd de 3
poezenkindjes met een uitgebreide aai.
Ik ging op mijn plekje op de bank zitten en normaal is het binnen 2 seconden
dat meneer Siep in mijn nek komt kroelen om dan languit op schoot te gaan
liggen.
Maar nu was het anders…
Siepje kwam binnen die 2 seconden bij mij op schoot, keek in de richting van
mijn borst en begon keihard te janken, net als een hond. Hij rende huilend weg
en was helemaal van slag. En wat wij ook deden, hij bleef weggedoken onder in
de krabpaal liggen. Nog nooit hadden wij hem zo gezien.
Ik huilde ook, omdat ik het zó zielig vond hoe erg hij van
slag was.
Ik zei tegen mijn man: “hij ruikt de kanker”, en wist toen
(nog voordat we de uitslag hadden) 200% zeker dat het kanker was. Siep had het
geroken en wist dat het foute boel was.
Het duurde een dag voordat hij weer bij mij durfde te komen
en toen keek hij mij heel bijzonder aan en ik zag een boodschap in zijn oogjes:
pure liefde en vertrouwen, alsof het een sein was, het komt goed vrouwtje. Die
boodschap kreeg ik van Pien en Immie ook trouwens.
Het bleek inderdaad kanker te zijn en ook nog de agressieve vorm. De behandelingen begonnen en ik was vanaf toen veel thuis. Dat vonden onze poezen geloof ik wel fijn.
De liefde die ik in deze tijd van onze 3 musketiers heb
gehad is niet uit te leggen!
Dag en nacht bij mij, dag en nacht hun warme lijfjes tegen
mij aan, zó bijzonder!
Als ik één oog opendeed, zag ik minimaal 1, maar vaker 3 paar katten oogjes mij
aankijken.
Mijn kale bol werd door hun liefdevol afgelikt en ze fungeerden als bontmuts
als ik in bed of op de bank lag. Ze waren er altijd en altijd.
Het kwam godzijdank goed met mij, maar helaas kregen onze
beide dames kanker… Ik zeg wel eens: “ze hebben het
overgenomen van mij”, dat klinkt misschien gek, maar
dat heb ik echt vaak gedacht.
Pien kreeg leukemie en Immie lymfeklierkanker. Ze stierven allebei. Wat een gemis! Maar ze zijn onvoorstelbaar in mijn hart verweven en ze zijn hier nog altijd zo fijn aanwezig, mijn liefste meisjes.
En onze Siep doet het goed, heeft het rijk en zijn vrouwtje nu voor zich alleen. Mijn schaduw en ik begrijpen elkaars gedachten en ik zie aan zijn ogen wat er is. Dat is pas houden van, hè? Onvoorwaardelijk voor altijd!
